Drukuj

Zaloguj się lub zarejestruj.
1 Godzina 1 Dzień 1 Tydzień 1 Miesiąc Zawsze
Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

[Watriss]

Dziwne te istoty, wybrane. Nie wiecie co się stało nie wiecie kim byliście albo raczej wasza pamięć jest pełna luk. Stare białe drzewo, rozpościera gałęzie nad wami. Śmiejemy się. Gdy srebrno- żółte liście opadają wam na głowy. Budzicie się, a my obserwujemy. Mówicie a my słuchamy. A gdy kończycie odpowiadamy. Dołączycie do klanów których nie będziecie widzieć, dostaniecie imiona których nie będziecie używać. My jednak otworzymy oczy, wytłumaczymy. Lecz w odpowiednim czasie. Przyjdzie po więcej damy wam moce, zapytajcie damy odpowiedz. Poszukujcie, dołączcie.

[Saga]

Otwiera lekko oczy. Kicha gdy srebrne coś siada jej na nosie. Czuje jak jej ciało jest ciężkie, tak jakby nie ruszała się od stu lat. Właściwie gdzie jest? Rozgląda się. Czy to jej dom? Nie z wspomnień które jej zostały wynika że była gdzieś indziej tylko gdzie? Zaczyna oglądać teren, duże białe drzewo wydaje się przyglądać jej z wielkim zainteresowaniem.
-Dzień dobry?- mówi lecz odpowiada jej tylko szum strumyka. Zaczyna chodzić wokoło drzewa, wreszcie zniecierpliwiona pyta.
-Gdzie ja jestem?! Czemu ciągle się na mnie patrzysz i czego ode mnie chcesz?- pyta lecz znów nic nie odpowiada. Siada zrezygnowana. Mogła by iść dalej lecz ta ciemność jest przerażająca, odpychająca. A to drzewo bije takim przyjemnym blaskiem. Siada między korzeniami. Czeka.

[Watriss]

Roześmiały się. Ciekawa postać, myślą. Z zadumy wyrywa je odpowiedz.
-Mknące są wiatry lecz ty liść trwały. Zwana Wiarą się obudziła, idź do Lunus gdzie drzewo rośnie.- zapach świeżej rosy przypływa z lekkim powiewem. Saga widz jakby iluzje ogromnego drzewa pełnego światła i ciepła. Nawet nie zauważa gdy idzie za białym błyszczącym korzeniem i wchodzi do miasta Arma.

[Maddie]

Obudził ją srebrny listek, który spadł na jej szyję. Otworzyła oczy i podniosła się do pozycji siedzącej. Ziewnęła. I dopiero wtedy zobaczyła gdzie się znajduję. Olbrzymie białe drzewo o dwukolorowych liściach. Zmrużyła oczy, nie znała tego miejsca. Prawdzie powiedziawszy nie wiedziała dlaczego tu jest i co wcześniej robiła. Może zaszalała na jakiejś imprezie i teraz nic nie pamięta? Nie, bolałaby ją głowa, a zresztą Maddie nigdzie nie wychodziła, skryta przed ciekawskimi spojrzeniami. Mieszkała na skraju lasu, ale w jakim mieście, wiosce, tego nie pamiętała.
- Może powiedziałby mi ktoś gdzie jestem? - burknęła rozdrażniona, nie znosiła niewiedzy. Oczywiście mówiła do powietrza, przecież tu nikogo nie było. Odgarnęła czarne włosy, które postanowiły zaatakować jej oczy i wstała, a potem rozejrzała się.

[Watriss]

Powietrze zadrżało, do uszu Maddie wdarł się śmiech, przyjazny lecz taki inny..
-Dziwna istota, nieznajoma. Tak mam cię nazwać? Imiona to trudny wybór nie uważasz? Hmm...-zamyśliły się- nie ujawienie się-niewidzialność,  niewidzialność. Trudna odpowiedz, może tym razem odwrócimy role to ja zapytam ty odpowiesz.- tak naprawdę duchy znały odpowiedz, widziały każdy zakątek duszy, lecz tysiąclecie czekanie sprawiły że chciały troszkę się zabawić- Kim jesteś? 

[Maddie]

Madd drgnęła zaskoczona. Nikogo nie widziała prócz drzewa, ale przecież ta roślina raczej do niej nie mówiła? Cholera wie. Najwyraźniej dziewczyna stała się obiektem zainteresowania... czegoś.
- Dziewczyną. A ty? - odpowiedziała nie jasno. Nie zamierzała ujawniać swej tożsamości powietrzu.

[Watriss]

Znów śmiech przeciął powietrze.
-Niezwykła istota, jestem czymś lub kimś, lecz jesteś do mnie podobna nie ujawniasz się nie zdradzisz.- znów zaśmiały się a powiew wiatru przyniósł morską bryzę.   

[Watriss]

-Wiemy już wiemy- wykrzyknęły nagle.- Rozróż skrzydła rybołowie. Mknij przez mgły i wody, rozdzieraj swych wrogów lecz nie zdradź się pozostań duchem Slovera.- Błękitna mgła otacza Maddie i prowadzi ją przez korytarze jaskini.